Klientami gabinetu psychoterapeutycznego naszej Poradni są dzieci i młodzież – uczniowie szkół podstawowych oraz szkół średnich. Osoby, które skończyły 18 lat, mogą zgłosić się na terapię same; młodsze są zapisywane przez rodziców.

Najczęstsze problemy utrudniające prawidłowe funkcjonowanie młodych klientów gabinetu psychoterapeutycznego to:

• lęki
• zachowania agresywne i autoagresywne
• zamknięcie się w sobie
• nerwowość, nadpobudliwość

Zwykle są to objawy głębszych problemów emocjonalnych dzieci i młodzieży. W trakcie sesji terapeutycznych są one identyfikowane (wgląd – uświadomienie sobie i zrozumienie źródła problemu) oraz podejmowana jest praca nad ułatwiającą poprawne psychiczne funkcjonowanie zmianą, poprzez techniki behawioralne (przeorientowanie dotychczasowych nawyków myślowych i fałszywych przekonań, trening nowych umiejętności).

Terapia polega przede wszystkim na rozmowie, w której młody człowiek jest uważnie słuchany, rozumiany oraz – co często jest dla niego pozytywnym szokiem – nie oceniany. Nie oznacza to akceptacji jego szkodliwych zachowań, ale pełną, bezwarunkową akceptację osoby, której często trudno mu doświadczyć poza gabinetem psychoterapeuty. Wszystkie wyżej wymienione elementy służą wzmacnianiu klienta do wykorzystywania pełni swojego potencjału.

Wiele problemów emocjonalnych dzieci i młodzieży ma swoje źródło w takim a nie innym funkcjonowaniu ich rodzin, którego one same nie są w stanie zmienić. Stąd specyfiką terapii młodych osób jest to, że często włącza się w nią ich rodziców, żeby usprawnić cały „system”.

Kiedy udać się z dzieckiem do psychoterapeuty?

Pamiętajmy, że dorastanie, to burzliwy czas, okres buntu, który jest generalnie potrzebny, gdyż bez niego młody człowiek nie zbuduje swojego poczucia tożsamości i odrębności od rodziców, co jest niezbędne, żeby dorosnąć. Często związane z tym zachowania, trudne przez rodziców do zniesienia, są normalne i nie ma w nich nic niepokojącego. Pewnych symptomów nie należy jednak lekceważyć i poważnie rozważyć wizytę u psychoterapeuty:

• dziecko nie chce chodzić do szkoły i trwa to dłużej niż okres skumulowanych w kilka dni sprawdzianów,
• dziecko ma niepokojące objawy somatyczne (np. bóle brzucha czy głowy) utrzymujące się przez dłuższy czas i nie dające się wyjaśnić za pomocą badań lekarskich,
• dziecko reaguje agresywnie (krzyk, rzucanie przedmiotami) na większość skierowanych w jego stronę uwag,
• dziecko rozwiązuje konflikty z rówieśnikami przeważnie poprzez bicie się z nimi,
• dziecko się okalecza,
• dziecko odmawia jedzenia, twierdząc przez dłuższy czas, że nie jest głodne lub objada się nadmiernie, szkodząc w ten sposób swojemu zdrowiu,
• dziecko spędza większość czasu w łóżku, nic mu się nie chce, chodzi ponure i przygnębione, nie cieszą go dotychczasowe rozrywki (i taki stan utrzymuje się ponad 2 tygodnie),
• dziecko szkodzi sobie poprzez używki (papierosy, alkohol, narkotyki),
• dziecko większość wolnego czasu spędza w internecie (komputer, smartfon), nie ma przyjaciół ani bliższych kolegów,
• dziecko nie chce w ogóle rozmawiać z rodzicami, pytane o coś odpowiada monosylabami lub zamyka się w pokoju,
• dziecko ma kłopoty z koncentracją, nie może skupić się dłuższy czas na żadnej czynności,
• dziecko głośno zastanawia się, czy nie potrzebuje pomocy specjalisty – takiego komunikatu nie warto lekceważyć, lepiej zaufać intuicji dziecka,
• dziecko mówi, że nie chce żyć, że się zabije (może być i tak, że próbuje w ten sposób coś na nas wymusić, ale w przypadku takich komunikatów zawsze lepiej dmuchać na zimne).

Jeśli mamy wątpliwości, czy niepokojące nas zachowanie dziecka to jeszcze norma, czy już objaw poważniejszego problemu – konsultacja z psychoterapeutą może pomóc je rozwiać.

Zapraszam!

psychoterapeuta

mgr Piotr Sakwerda